Al vrij vlot had ik me voorgenomen om mensen in het algemeen ‘gewoon’ de situatie te vertellen zoals het was. Als ik bijvoorbeeld de vraag zou krijgen of ik kinderen had en zo ja, hoe oud? ‘Twee dochters, één van 3 en eentje zou 1 jaar zijn geweest, maar is helaas overleden’. Zo heb ik dat ook gedaan toen een labmedewerker bij de bloedafname dit vroeg of toen ik een arts tegenkwam op het werk die na jaren weer terug was in ons ziekenhuis en op onze afdeling. Ik blijf het moeilijk vinden dat mensen schrikken, even niet goed weten wat ze moeten zeggen. Dat ik ze daarmee belast. Maar Jana is óók mijn kind en telt ook, dus als ik specifieke vragen krijg of mijn kinderen noem ik haar. Zoals ik ook Evie noem.
Wel had ik één hele duidelijke uitzondering: ik werk als verpleegkundige en ik zou patiënten die hier naar zouden vragen niet opzadelen met zo’n bom. Deze patiënten liggen doorgaans zelf voor zeer serieuze en heftige redenen opgenomen op onze afdeling en ik vond het niet gepast om daar mijn situatie bij te betrekken. Ik had natuurlijk wel verwacht vragen te krijgen nu ik opnieuw zwanger ben, na verlies. Het is natuurlijk heel logisch dat mensen vragen “oh ben je zwanger? Wat leuk! Eerste kindje?” En dat daar dan een gesprek uit voortkomt met lieve, onschuldige, goedbedoelde vragen die bij mij helaas het omgekeerde oproepen: spanning, ongemak. Daar kan de ander natuurlijk helemaal niets aan doen. Niemand kan daar wat aan doen. De discrepantie tussen eerlijk willen zijn en vooral tussen Jana niet tekort willen doen en tegelijkertijd patiënten op mentaal en emotioneel vlak goed willen ondersteunen (en daar hoort een verhaal over babyverlies in mijn ogen niet helemaal bij) is nou eenmaal groot. Ik sta in een spreekwoordelijke spagaat. Letterlijk niet, kan ik ook zeker niet met deze bolle buik.😅
Gisteren trof ik mezelf in een situatie die ik niet perse van te voren bedacht had. Toevallig was er een mevrouw opgenomen en geopereerd op onze afdeling, die in januari 2023 ook bij ons gelegen had. Middenin een zin wees ze ineens uit het niets naar me en zei: “jij was de vorige keer zwanger! In januari 2023. Toen ging je bijna met verlof!”
Ze zag dat ik weer een buik had (denk ik, daar wees ze naar) en toen kwam er denk ik een herinnering bij haar naar boven. En hoewel ik haar niet meer herkende dacht ik wel meteen: dar kan natuurlijk heel goed kloppen. Ik ging in februari 2023 met verlof en beviel in april 2023 van onze lieve Jana.
Uiteindelijk kwam ik er zelf op terug door aan te geven dat ik het opgezocht had en dat ze inderdaad bij ons gelegen had en ik haar toen ook verzorgd had. Toen kreeg ik natuurlijk vragen, waarbij ze ook aangaf dat ze ze uit interesse en nieuwsgierigheid stelde. “Wat heb je eigenlijk gekregen, een jongen of meisje? Gaat het goed met je kindje?”
Ik heb geantwoord dat ik in april een dochtertje heb gekregen en dat het goed ging. En verdere vragen eigenlijk afgekapt en onderbroken.
Op de terugweg naar huis en later thuis bleef ik een knagend gevoel houden.
Want waar doe je goed aan?
Kun je het überhaupt ooit goed doen?
En waarom blijft het nou zo knagen?
Kommentare