Ik wil je niet losser laten.

Ik ben er nog niet klaar voor om je te delen. Om je los te laten. Je voor het eerst een beetje losser te laten.

Je mag niet losser. Ik wil je vast. Vast bij me. Aan me. Zoals je ooit was, in mijn buik. Aan me verbonden. Een bloedsomloop delend.

Hoe kan ik je los gaan laten terwijl we zo kort geleden nog één waren? Jij in me huisde en ik alles wat ik had met jou deelde?

Hoe kun je me nu al ietsjes minder nodig hebben?

Ik word misschien geacht je langzaam de wereld in te sturen.

Maar ik wil je nergens heen sturen. Ik wil je dicht tegen me aan, jouw ademhaling voelend tegen mijn huid en jouw handje knijpend in mijn arm.

Ik wil je niet losser, niet verder, niet weerzien na een dag apart. Ik wil vaster, samen, dichtbij en denken ‘je bent er nog steeds. En niet alleen hier; in hoofd, in hart’.

Je bent er altijd al geweest. Zelfs voordat ik je zag. En hoe kan het ook anders? Eigenlijk droeg ik je al die tijd al mee. Ik droeg je het aller meest.

Waarom moet ik dan stoppen met dragen? Ineens een ander naar jouw dag gaan vragen?

Waarom moet ik terug naar iets wat ik nooit meer zal zijn? Doen alsof er niets veranderd is terwijl er juist niets is dat níet veranderd is?

Ik wil je dichterbij dan dichtbij. Vaster dan vast.

Ik ben er nog niet klaar voor om je te delen. Om je losser te laten.

Ik wil nog als toen. Een bloedsomloop delen. Alles voor jou doen.

Zoals dat was in mijn buik. Ik wil egoïstisch zijn, je voor mezelf houden, klein en fijn. Alleen van mij. Alleen ik en jij. Alleen wij.

Die wereld, die wereld die komt wel. Die zal wachten. Misschien even, misschien lang. Zo lang als wij dat nodig achten.

Blijf bij mij en ik blijf bij jou. Ik blijf van jou. In warmte. Tegen kou.