De kraamtijd: de eerste maand.

Na het baren van een levende baby en een overleden baby mocht ik nu gelukkig weer een levend kindje verwelkomen.

En ik was het vergeten.

Ik was vergeten hoe het was.

De baby kwam, mijn lichaam stond open. En daarmee stond ik ook open. Mentaal. Emotioneel.

Open. Rauw. Vatbaarder dan ooit. Vatbaar voor meningen, voor angsten, controleverlies. Vatbaarheid. Vatbaar voor conflictvermijdend gedrag. Ja zeggen, pleasen. Vind me aardig, please? Wees niet boos. Ik doe wat je vraagt en graag.

Gebroken nachten gingen over in gebroken gedachten.

Want dat is wat het is: gebroken gedachten. Ik huilde. Kraamtranen noemden ze dat.

Niet zoveel als toen mijn dochtertje niet meer bleek te leven. Niet zo intens als toen ik de uitvaart van mijn eigen kind moest regelen.

Ik huilde veel korter dan toen ik haar stille lichaampje vasthield en besefte wat we allemaal zouden missen. Ik huilde, maar het was niet te vergelijken. En toch.

Ik was het vergeten.

Hoe oude overtuigingen zich razendsnel een weg baanden naar boven.

Hoe oude patronen zich vormden, alsof ze nooit weggeweest waren.

Prikkels kwamen onuitgenodigd binnen. Want waarom praatte iedereen anders ineens zo hard?

En waarom maakte zelfs stilte geluid?

En tegelijkertijd was daar blijdschap. Intense dankbaarheid. Op een nieuw niveau. Elke nachtelijke voedingssessie een zegen. Elke verschoonde luier één meer dan toen. Alles een teken van groei, ontwikkeling, van leven.

Nieuw leven dat dat ook daadwerkelijk mag gaan doen: leven. Beleven.

Er was medeleven. Herbeleven.

Het was soms overleven.

Vooral was er liefde. Trots. Heel veel knuffelen en niet meer willen loslaten. Oké, jij mag ‘m eventjes vasthouden, vlug.

‘Ik weet dat ik zelf ook moet rusten, maar mag ik mijn baby terug?’

Een blik van begrip, de baby en ik. We kennen elkaar kort, maar we kennen elkaar lang. Soms denken: ‘als zij nog had geleefd, was jij er niet geweest.’

En dat is gek, maar het mag allemaal naast elkaar bestaan. Zoals al die emoties eigenlijk al een hele poos doen. Ze bestaan, ze zijn met veel, ze zijn er tegelijkertijd, ze zijn er nu en ze waren er toen.

Een periode waar liefde, verdriet, dankbaarheid en gemis om voorrang streden.

De kraamtijd, de eerste maand.

Trots als een pauw, trots op ons, trots op jou.