"Dit alles valt binnen een normaal rouwproces."
Is het normaal om te denken dat het besef al volledig daar is (hallo, ik weet heus wel dat mijn kind dood is), om je twee maanden later ineens te beseffen dat er een nieuw laag van besef aangeboord is? Is het normaal om je lui te voelen, het gevoel te hebben dat je eigenlijk moet werken maar gewoon ‘geen zin’ hebt en het overlijden van je baby als smoesje gebruikt?
Is het normaal om af en toe al te denken aan een volgend kindje, een volgende zwangerschap?
Is het normaal om het ene moment te denken: ‘ik voel me goed’, ‘ik kan de wereld aan’, ‘ik kan prima werken’, ‘ben ik wel verdrietig genoeg?’ en het volgende moment totaal in te storten? Is het normaal om er soms het nut meer van in te zien, van het leven, ondanks dat je nog een kind rond hebt lopen?
Is het normaal om aan de ene kant 100% zeker te weten dat je liefde hebt voor een derde kindje, die ook echt wil, en het volgende moment te denken: ‘nee, zeker niet, dit durf ik écht niet meer’? Is het normaal om je het ene moment sterk te voelen samen en je het volgende moment af te vragen waarom je man alles zo anders doet? Is het normaal om het gevoel te hebben dat je man beter rouwt, alles beter doet en je zelf een mislukkeling bent die weinig uitvoert?
Is het normaal om jezelf lui te vinden? Normaal om niet te kunnen accepteren dat dit noodlot is, willekeur? Is het normaal om een verklaring nodig te hebben en daarom maar één conclusie te kunnen trekken: ‘ik ben een slecht persoon en daarom is dit gebeurd’?
Is het normaal om afleiding te willen, maar ook erkenning, ruimte, maar ook ontspanning, alles tegelijkertijd? Is het normaal om geraakt te zijn bij vragen over ‘wanneer ga je weer werken’? Is het normaal dat je je totaal niet verveeld op dit punt? Is het normaal dat je therapeute en je bedrijfsarts zeggen dat het allemaal binnen het normale rouwproces valt wat je laat zien, maar dat je jezelf alles behalve normaal vindt? Is het normaal dat je betrokken wil worden bij de zwangerschappen van anderen, maar daardoor ook weer zo verlangt naar die en die datum waarop je zelf nog zwanger was, alles nog goed was en de baby nog leefde? Is het normaal om je af te vragen ‘waarom wij?’? Is het normaal om jezelf als aansteller te zien omdat je jaren geleden met alle angsten, spanningen, paniek, slecht slapen gewoon doorwerkte en nu thuis zit? Is het normaal om vergeetachtiger te zijn? Om minder goed te kunnen ontspannen bij ‘leuke’ dingen? Is het normaal om na een leuke afspraak ineens overspoeld te worden door een golf van paniek en stress? Is het normaal om je de slechtste moeder van de hele wereld te voelen? Om voor je gevoel voor de volle duizend procent te weten dat je je baby in de steek hebt gelaten? Is het normaal om je schuldig te voelen naar je man, dat je hem bovenop alles ook nog eens met zo’n groot verlies en verdriet hebt opgezadeld? En naar je oudste dochter, die op jonge leeftijd al zo’n groot verlies heeft mee moeten maken? Is het normaal om je schuldig te voelen over het feit dat het enige wat je nog moest doen – namelijk bevallen van een levende baby – niet eens hebt kunnen doen? Is het normaal om je schuldig te voelen naar je kleine, lieve babydochter, wetende dat zij dit absolúút niet verdiend heeft?
Is het normaal om nu pas zoveel pijn te voelen bij het terugdenken aan het moment dat we iedereen moesten vertellen wat er gebeurd was? Om je schuldig te voelen over al die pijn die je de opa’s en oma’s bezorgd hebt, familie, vrienden, collega’s? Is het normaal dat wanneer mensen aangeven dat je moet doen waar je behoefte aan hebt, je afvraagt hoe je in godsnaam kan weten wat die behoefte dan ís? Is het normaal om afspraken af te zeggen en je daar opgelucht over te voelen, maar het later ook egoïstisch te vinden? Is het normaal om aan de ene kant veel te willen delen, je vervolgens kapot te schamen wat je er allemaal uitgegooid hebt en daarna weer te vinden dat je te weinig verteld? Is het normaal om te denken dat je alles (maar dan ook álles) fout doet? Is het normaal om zoveel tijd nodig te hebben om te ontprikkelen, verwerken, staren? Is het normaal om signalen te willen krijgen van je baby, te voelen dat ze bij je is, bij ons is? Normaal om de angst weer ontzettend te zien toenemen, bang te zijn voor nog meer verlies? En bovenal, is het normaal om je af te vragen of alles wel normaal is in een rouwproces? Antwoord: ja, waarschijnlijk wel. Zeker wel.
Ze had bij ons moeten zijn, nu een baby moeten zijn van 10 weken oud. Het is niet normaal dat ze er niet is. Tegelijkertijd is blijkbaar alles normaal. Hoe meer ik lees over/bij andere rouwende ouders, hoe meer ik me besef dat zelfs de (voor jouw gevoel) gekste gevoelens allang door anderen gevoeld zijn, de raarste gedachten allang door anderen bedacht zijn.
Comments