Voor altijd een meisje te weinig

Een vriendin van me zei dit laatst: jullie hebben voor altijd een meisje te weinig.

En zo is het inderdaad.

Al krijgen we nog 100 kinderen, er is voor altijd een meisje te weinig.

Verdriet komt soms ineens op een onverwacht moment binnen. Zo ook vorige week, 2 weken geleden, daar ergens. (Tijd is een vreemd concept geworden, nog vreemder dan het altijd al was. De afgelopen 4 weken doen eerder aan als 4 jaar. Ook goed te verklaren, want de hoeveelheid keuzes die we hebben moeten maken, de overweldigende golf aan emoties, alles wat gebeurd is, dat gebeurt normaal ook niet in 4 luttele weken.)

Luuk, Evie en ik gingen met z’n drieën naar de stadsboerderij, die dicht bij ons huis is. En daar ineens, te midden van de pasgeboren geitjes, de lammetjes, biggetjes, kippen, kalkoenen – ja, het beeld is duidelijk.. –, werd ik overvallen door emoties en verdriet. Tijdens de zwangerschap had ik een gepersonaliseerd boekje voor Evie besteld, getiteld: ‘Een broertje of zusje voor Evie’. Het verhaal in het boek begon ermee dat de dieren op de boerderij jongen kregen en vertelde daarna het verhaal van Evie die een broertje of zusje krijgt. Met de uitleg wat baby’s vooral doen op een dag en hoe lastig het soms kan zijn voor een grote zus, maar ook hoe leuk het kan zijn om samen te spelen als de baby wat groter is. Evie vond het boekje helemaal geweldig en we lazen er ook vaak uit.

En ineens op die kinderboerderij had ik het besef hoe we er voor de buitenwereld uit moesten zien: als een normaal, compleet gezin. Vader, moeder, dochter, gezellig wandelend en samen naar de diertjes kijkend. En zoals in het boekje hadden de schapen jonkies, hadden de kippen kuikentjes, maar waarom hebben wij onze baby dan niet? Waar is het baby zusje uit het boekje waar we al maanden over lazen?

Van buitenaf moet het zo normaal zijn geweest. Dat ik net twee weken daarvoor bevallen was? Niet te zien. Dat Evie eigenlijk een zusje heeft die 2 weken oud zou moeten zijn? Niet te zien.

Ook zo gek dat grofweg 10/11/12 maanden geleden dit gezin ook compleet wás. Precies dezelfde fysieke samenstelling, precies hetzelfde uiterlijke beeld, hetzelfde aantal gezinsleden. En toen was daar die wens voor een tweede kindje, was daar de positieve zwangerschapstest, was daar de groeiende buik, met daaraan parallel lopend het groeiende besef en het rotsvaste vertrouwen dat er ook echt een tweede mensje ons gezin ging verwelkomen. Ik vroeg de afgelopen tijd aan Luuk: ‘wat nou als we hadden besloten dat één kind prima was? Wat nou als we nooit de wens voor een tweede gehad hadden? Dan had ons gezin er fysiek hetzelfde uit gezien, was het aantal zichtbare gezinsleden EXACT hetzelfde geweest en dan hadden we zoveel minder verdriet gehad.’

Ik vind dat zo gek! De wens voor een kindje, de liefde voor iets wat nog niet is, dat is al de start. Dat maakt ongewenst kinderloosheid mijn inziens ook zo verdrietig, zo’n rouwproces. Mensen snappen dat soms niet, omdat je fysiek niets verloren bent. Ik denk dat de liefde en de kinderwens zo groots is, zo allesomvattend, dat dat maakt dat het verdriet, de rouw zo intens kan zijn.

Zonder liefde geen verdriet.

Nee, misschien niet. Maar ja, een leven zonder liefde is ook geen leven.

En het is ook wel mooi dat het grote verdriet, de intense rouw die we voelen, voortkomt uit oneindig veel liefde.

Liefde voor onze kleine, lieve Jana.

Voor altijd een meisje te weinig.

In ieder geval fysiek, want in onze harten leeft ze voor altijd.