Tijdens mijn online bevalcursus kwam er een stuk voorbij over de overgangsfase die je doormaakt wanneer je moeder wordt. En dat deze overgang naar moeder-zijn/naar ouder-zijn het grootst is bij je eerste kind, maar dat het net zo goed voor de tweede (of derde, vierde, vijfde) keer geldt. Je laat wederom een manier van leven achter je en je stapt in een nieuwe toekomst, zonder dat je weet wat deze precies in gaat houden.
Tenminste, ergens denk je te weten wat het in gaat houden, zo ongeveer dan. Ik wel tenminste. Ik heb immers al een kind. Aan de andere kant, heb ik ooit eerder een kind erbij gekregen? Ooit eerder een tweede kind mogen ervaren? Nee.
Het advies is dan ook, met name bij het krijgen van je eerste kind – maar dus net zo goed bij de eventuele volgende kinderen – om bewust stil te staan bij deze overgang. Waarin je je oude leven achterlaat en een nieuwe instapt. En daar zit wel wat in, want ik heb ervaren dat je vooral pas na je bevalling (alhoewel, ook wel een beetje tijdens de zwangerschap) beseft dat bepaalde gevoelens, een bepaalde vorm van verantwoordelijkheid en je zorgen maken, nooit meer verdwijnt. Hoe je echt blijvend verandert. En ik hoor/lees ook wel dat moeders/vrouwen/vaders/ouders in het algemeen soms zeggen dat ze missen hoe relatief zorgeloos het leven was voordat ze kinderen hadden.
Het advies dus: hier bewust stil bij staan, hier eventueel een moment of ritueel of wat dan ook aan verbinden. Het overgangsritueel dus; rite de passage.
En zo dus ook om bij het krijgen van je tweede (de situatie waar ik nu in zit) samen met je eerste kind stil te staan bij het hier en nu en er bewust afscheid van te nemen. Hoe? Ik heb geen flauw idee.
Waarschijnlijk heb ik daarom bedacht wat op papier te zetten er hier zo bewust wat meer stil bij te staan?
Het lijkt ergens ook wat dramatisch, maar ik merk dat ik juist wat bewuster wil zijn van het heden. De klassieke “in het hier en nu leven”. Ik snapte nooit wat mensen daarmee bedoelden; ik bedoel: je leeft toch sowieso hier en nu? Hoe kun je nou niet in het heden leven, dat gaat automatisch toch?
Maar de laatste tijd ben ik er me meer bewust van geworden dat ik juist ik iemand ben die of heel erg aan het stressen is over dingen die nog moeten komen (vaak dus hele onbenullige en kleine dingen die achteraf alleen maar leuk blijken te zijn en die ik ook inplan omdat ik het leuk vind), waardoor ik het hier en nu dus een beetje vergeet, of dat ik heel erg blijf hangen met mijn gedachten in wat er in het verleden allemaal gebeurd is en mezelf de vraag stel waarom dat niet anders had gekund. En dat ik soms terugkijk op een week of een maand en denk; geen idee wat er allemaal gebeurd is en of ik er dus wel bewust bij stil stond. Wanneer je je dat afvraagt is het antwoord dus waarschijnlijk nee.
Ik vind tijd sowieso iets bizars. We kunnen soms de seconden, minuten en uren wel wegkijken op een klok, maar vaak genoeg roepen we ook met z’n allen uit dat de tijd voorbij vliegt. Uitingen als ‘waar blijft de tijd’ zijn eerder regel dan uitzondering.
En ook deze zwangerschap ervaar ik dat. Ergens heb ik vaak gedacht; was ik maar in week zo- en zoveel van de zwangerschap, want dan komt het goed. En nu achteraf heb ik het idee dat ik tevergeefs water heb getracht vast te houden met mijn handen, maar dat het zo tussen mijn vingers doorstroomde en dat ik er niets aan kon veranderen. Verwoed probeer je het water op te vangen, vast te houden, maar hoe meer je het probeert, hoe sneller het wegstroomt. Zo voelde het, met name vanaf week 30, toen ik eigenlijk al de babykamer en alles af wilde hebben, maar afhankelijk was van het bedrijf die de commode over ging spuiten. Wat langer duurde dan ik verwacht had en waardoor ik niet verder kon met de andere klusjes die nog op de planning stonden. Hand in eigen boezem stekend: ik had ook gewoon eerder kunnen besluiten de commode op te sturen natuurlijk.
Vandaag zijn we ineens weer doorgespoeld naar week 37: hét punt waarop je thuis mag bevallen, kan gaan bevallen en je baby voldragen wordt genoemd.
En nu staat er een bevaltas klaar tot op het punt waar ‘ie klaar kan zijn, is het bevalbad getest, de duo-kinderwagen geïnstalleerd, de babykamer helemaal af, de co-sleeper opgezet en opgemaakt en is het wachten. Het grote loslaten, de controle uit handen geven. Komt de baby over 1 dag, 1 week of 4-5 weken? Het kan allemaal. Zwangerschap is zo’n goede les in ervaren dat het leven niet maakbaar is, dat controle behouden niet volledig mogelijk is. Overgave.
Echt dé les in overgave.
Zoals iemand in de whatsappgroep van de bevalcursus zei: het gevoel in een twilightzone te zitten. Aan de ene kant kun je niet wachten tot die baby er is en aan de andere kant denk je: blijf maar even zitten, want ben ik er wel 100% klaar voor? Het goede en slechte nieuws is mijn inziens dit: 100% klaar voor bestaat toch niet. Bring it on.
Wanneer onze lieve baby er klaar voor is, zijn wij er ook klaar voor.
Klaar voor en eigenlijk niet eens perse klaar mee.
Hoe anders dan de vorige keer, toen ik met minstens 15 liter aan vocht extra in mijn lijf gewoon niet meer kon. Een wandelende, volledig uit de kluiten gewassen waterballon op pootjes.
Verder probeerden we de afgelopen tijd ons dochtertje voor te bereiden op de komst van een broertje of zusje door middel van een voorleesboekje over grote zus worden, de echo laten zien en te benoemen dat er een baby in mama’s buik zit. Waardoor de kleine meid nu een kleine obsessie met het kijken naar buiken heeft ontwikkeld.
En dit proces blijkbaar nog een bijwerking kent, die tot uiting kwam toen mijn schoonmoeder een foto van mijn man liet zien en mijn dochtertje braaf zei ‘papa’ en bij een foto van mij niet verder kwam dan ‘buik’.
Dat geeft de situatie denk ik goed weer: van een persoon, een moeder, ben ik gereduceerd tot een buik met wat ledematen.
En eigenlijk is dat ook wel een accurate beschrijving van de huidige situatie.
Kommentare