Het besef van het gemis, van wat er gebeurd is, is echt toegenomen.
Ik kreeg die vraag een aantal weken terug van iemand via Instagram; de vraag of het besef er al helemaal was dat ons dochtertje was overleden. Omdat het zo kort geleden was. En ik weet nog dat ik dacht: natuurlijk is dat besef er. Hoe kan dat niet zo zijn? Ik dacht al voordat we in het ziekenhuis waren dat de baby overleden was, op de echo had ik zelf de conclusie getrokken dat het hartje niet meer klopte, tijdens de bevalling waren we bezig met de vervolgonderzoeken, uitvaart, keuzes met betrekking tot de opbaring en inmiddels was de uitvaart alweer een aantal weken achter de rug. Natuurlijk wist ik het.
Maar nu, 3 maanden verder, besef ik me dat het besef blijkbaar verschillende lagen kent. Mijn theorie is dat het schuldgevoel zoveel ruimte in nam, dat ik de diepere laag van besef nog niet bereikt had.
En ergens wist ik dat wel, want ik zei al wel eens tegen mijn man: ‘volgens mij leef ik in ontkenning, ik denk namelijk dat ik de hele zwangerschap meteen weer over kan doen en dat er 9 maanden later weer een baby dochter uitrolt, dat ik Jana dan gewoon – zij het met enige vertraging – in mijn armen heb’.
Als dat geen teken van ontkenning is.
Ik had een beetje datzelfde gevoel als wanneer je urenlang of misschien zelfs dagenlang aan een moeilijk verslag hebt gewerkt, en dan blijkt dat de boel niet goed is opgeslagen waardoor je een groot deel opnieuw moet doen. Of dat je laptop stuk blijkt, gestolen is, wat dan ook, en dat je geen reservekopie heb en flink baalt dat al die uren van bloed, zweet en tranen die in het verslag zitten, overnieuw moeten.
Precies dat gevoel. Alleen dan geen paar uur, maar 9 maanden. En vervang het woord verslag voor het woord baby.
Jammer joh dat deze 9 maanden voor niks waren. Gelukkig kan ik deze 9 maanden overdoen, en dan komt het alsnog goed.
Ergens zat dat in mijn hoofd. Dan krijg ik Jana weer terug. Over 9 maanden is alles zoals het hoort, dan is alles weer normaal. Niks aan het handje, ‘gewoon’ 9 maanden vertraging opgelopen. Of misschien 10, 11 of 12 maanden. Dan nog. Niets wat niet te overzien is. Maar een baby is natuurlijk niet een verslag, een zwangerschap kan niet overnieuw gedaan worden. De dood is niet ongedaan te maken. Het is niet een kwestie van opnieuw even tijd investeren en dan komt alles goed.
Keihard komt het nu bij me binnen: Jana is dood. Ze komt niet terug. Er is geen reset button. Ik vind het maar zwaar, het verdriet, gemis. Het gat-gevoel in mijn borstkas.
Dromen over hoe mooi het geweest had kunnen zijn, hoeveel liefde en ruimte ik over heb (inmiddels had, want rouw vult alles op) voor die kleine lieve baby, lieve Jana, die nu inmiddels 3 maanden was geweest en misschien wel omrolde en veel lachte en vrolijke geluidjes maakte. Het is zo gemeen, ze was zo sterk, zo gewenst. Haar aanwezigheid al zo voelbaar. Die voelbare aanwezigheid was er al zoveel eerder dan dat een zwangerschapstest kon aantonen dat ze er was, dat ze er aan kwam. Waarom heeft zij niet eens een kans mogen krijgen?
Waarom heeft een meisje zo puur, lief, zo zorgzaam – dat gevoel kreeg ik van jou vanuit mijn buik – geen kans mogen krijgen, de wereld niet mogen zien?
Het zal nooit niet oneerlijk zijn. Lieve Jana, ik mis je ontzettend. Elke dag. Ik hoop dat je ten alle tijde de liefde voelt.
Comments