Het schuldgevoel voelt soms als een groot allesoverheersend monster. Soms houdt hij zich stil (waarom het een hij is, geen idee, sorry) en soms op de meest onverwachte momenten komt hij ineens op als een grote schaduw, buiten proportioneel groot en neemt hij alles over. Maar zoals alle emoties geef ik ook het schuldgevoel de ruimte, laat ik het (of hem of haar) eruit, geef ik me er aan over en laat ik me erdoor overspoelen, met alle gevolgen van dien. Eigenlijk dus met alle nare gevoelens en gedachten van dien. Mijn man vindt het heftig en verdrietig om dat bij me te zien. Terwijl dat ik juist voelde, echt diep van binnen voelde, dat ik hier doorheen moet. Dat ik het nou eenmaal echt zo VOEL. Dan kan ik het wel niet zeggen, niet uitten, verzwijgen, maar daarmee verdwijnt geenszins mijn gevoel. Integendeel zelfs, denk dat het gevoel daardoor langer blijft hangen, het monster alleen maar aanwezig blijft en zelfs groter wordt.
Nu ik ruimte heb gegeven aan het monster, het monster der schuldgevoel heb laten brullen, heb ik het idee dat hij zich wat meer op de achtergrond kan houden. Hij heeft zijn zegje gedaan, zich gehoord en gezien gevoeld en weet dat er naar hem geluisterd wordt. Nu hoeft hij zich niet meer zo groot te maken en zo hard te brullen om gezien te worden.
Ik heb het ook geaccepteerd. Ik heb nou eenmaal schuldgevoel en twijfel er ten zeerste aan of dit ooit gaat verdwijnen. Maar mijn inziens hoeft dat het doel ook helemaal niet te zijn. Als het me maar niet overheerst, me verteert, mijn leven volledig overneemt. Als het maar behapbaar en leefbaar blijft of wordt, vind ik het allang goed. Mijn doelen hoeven niet groots, fantastisch, geweldig te zijn. Het moet vooral realistisch blijven, behapbaar zijn. In kleine stapjes kunnen gaan.
Ik moet ermee kunnen leven, that’s all.
Comments