2023.
Een terugblik op een bizar jaar.
Ik ging het jaar zwanger in. In het tweede trimester, bijna in het derde trimester. Met een baby op komst, in het voorjaar. Ik kon niet wachten en telde de maanden en weken af tot april.
Die eerste maanden van het jaar krabbelde ik langzaam verder op. Vanaf 1 november het jaar ervoor was ik weer volledig aan het werk gegaan nadat ik er even uit had gelegen en ik zat nog middenin therapiesessies, waarbij ik dus steeds meer merkte dat het een positieve invloed had. Dat ik vooruitging. Dat mijn angsten zo goed als weg waren, mijn spanningen tot een minimum beperkt werden en dat ik vertrouwen begon te krijgen in het leven. Vertrouwen in dat het goed zou komen, vertrouwen in het feit dat er geen baby van me afgepakt zou worden (een gedachte die ik kreeg nadat ik Evie had gekregen). Ik had misschien geen fijne jeugd gehad, maar dat ik langzaam kon werken aan de mechanismen die ik had en die in positieve zin om kon bouwen. Dat ik nog wel het gevoel bleef houden dat ik eigenlijk geen kind of kinderen verdiende, maar dat het leven niet eerlijk is en dat ik ondanks dat straks wel twee kinderen zou hebben en me gelukkig mocht prijzen. Ik voelde me dankbaar. Ik deed eind februari weer een zwangerschapsshoot. Baby in de buik en dreumes in onze armen en ik voelde maar één ding: rijkdom. Wat een geluk had ik. Wat was ik rijk. Dankbaar. De baby in mijn buik hielp mij ontzettend; Jana gaf me de rust en de ruimte en gaf me het extra stukje kracht en hetdoorzettingsvermogen om de angsten aan te kijken en het leven wat meer écht te gaan leven. Mijn grenzen leren aangeven, leren dat dat echt mág, zodat ik dat ook voor mijn kinderen kon doen. Want dat was wat ik wilde, niets liever.
Ik wist toen nog niet dat het jaar zo’n omslag zou kennen, bij tijd en wijlen zou veranderen in een grote nachtmerrie, een boze droom. Dat ik na mijn bevalling letterlijk hetzelfde beeld zou zien als ik had gezien in mijn nachtmerrie: een overleden baby, blauw aangelopen gezichtje. Ik had toen gedacht dat dat het beeld van Evie was (het enige kind dat ik toen had), maar toen ik Jana zag dacht ik: ik heb dit beeld gehad in mijn nachtmerrie en het ging dus over mijn tweede baby.
En eigenlijk alsof iemand een grap uithaalde en expres een heel slecht filmscript had geschreven, een filmscript dat op de één of andere manier mijn leven was geworden. Jana’s verlies, maar ook andere gebeurtenissen waarvan ik dacht: dit is een te slecht verhaal. Wat een grap.
Ik heb diepe dalen gekend, in de zin van dat ik het nut van het leven bij momenten niet meer echt zag na Jana’s verlies, in 2023.
Momenten dat alle overtuigingen en angsten die ik heel pril achter me had gelaten, in alle hevigheid weer terug kwamen. Als ik dan zogenaamd echt geen slecht mens was en het wel verdiende om kinderen te krijgen, waarom werd er dan toch een baby van me ‘afgepakt’?
Ik had het gevoel flink in de maling te zijn genomen. Al die tijd de angst gehad dat mijn baby dood zou gaan (toentertijd dus Evie), door iedereen overtuigd dat dit irreële angsten waren en toen BAM, uit het niets, net toen ik me beter voelde, sloeg het noodlot toe.
Ik kon het niet rijmen.
Nu 8,5e maand verder (na Jana’s verlies), kan ik het weer iets anders bekijken.
Maar het blijft een jaar van afscheid nemen. Vorige week heb ik afscheid genomen van mijn peetoom en ik hoop dat hij nu de rust heeft en met Jana samen is.
Waar ik eerst vooral boos en alleen het negatieve zag, kan ik nu ook daadwerkelijk steeds meer de dankbaarheid weer voelen. Voelen dat ik rijk ben. Ik woon in een land waar geen oorlog is, ik heb een dak boven mijn hoofd, een lieve man, twee prachtige dochters waarvan één fysiek bij me is, lieve vrienden, een vaste baan met lieve collega’s, veel mensen die meeleven en er voor ons zijn, we kunnen boodschappen doen zonder aan het eind van de maand te stressen over rekeningen, we zijn als gezin voor zover we weten gezond.
Dat is echt een heleboel en ondanks dat het verdriet er mag zijn en alles naast elkaar mag bestaan, besef ik me steeds meer dat dit pure rijkdom is en het overgrote deel van de wereldbevolking hier alleen maar van zou kunnen dromen.
Op naar 2024. Op naar wat meer lichtpuntjes, het blijven voelen van de dankbaarheid, liefde in verschillende vormen.
Comentarios