Gefeliciteerd lieve Evie! Onze lieve Evie, 2 jaar oud. De allerliefste dochter en grote zus die we ons maar hadden kunnen wensen. En oh, bizar dat ik op wekelijkse basis wel denk: ‘wat kan ik veel van mijn 2-jarige leren’. De blijdschap die je kan ervaren als je bijvoorbeeld mag gaan zwemmen, of naar de kinderboerderij gaat, is echt met geen pen te beschrijven. Jouw ‘JAAAAAAA’ zit zo vol met enthousiasme, blijdschap, ongekunstelde, oprechte vreugde. Als de wereld maar een fractie van jouw stralende opgetogenheid had, zou de wereld er al een heel stuk mooier uitzien. Jij zegt niet alleen met volle overgave ‘DOEI!’ tegen mensen, maar kan ook oprecht ‘DOEI BLOEM’ zeggen tegen een bloemenpatroontje op een wc-papiertje.
Tijdens de afgelopen zwangerschap zag ik dit moment voor me: deze lieve meid van 2 jaar oud, met een baby broertje of baby zusje van 3 maanden aan je zijde.
Soms vind ik het zo verdrietig dat ik je dit heb aangedaan. Dat je in je jonge leventje van nog geen 2 jaar oud al zo’n groot verlies mee hebt moeten maken. Zoveel verdriet hebt moeten zien en voelen. Het woord ‘tietig’ (lees: verdrietig) werd niet voor niets snel aan jouw – nog niet zo uitgebreide – vocabulaire toegevoegd. Aan de andere kant was je precies de grote, trotse zus die ik me had voorgesteld. Meteen Jana’s naam noemen toen je haar voor het eerst zag. Ook elke avond dat ze bij ons thuis was – tijdens die 6 dagen na haar geboorte – even naar haar kamer toe, even kijken naar haar. Hoe jij nog vaak als trotse grote zus haar naam noemt, zelf haar kamer oploopt, maar ook soms heel confronterend en raak de woorden ‘Jana weg, Jana dood’ uitspreekt. Zo is het, maar zo had het niet moeten zijn.
Ik weet zeker dat Jana blij is met zo’n grote, lieve zus als jij. Zo jong als je bent laat je al zien hoe zorgzaam je bent. Hoe je in de kraamweek aangaf dat papa wel genoeg moest eten, dat mama wel genoeg moest slapen. Hoe snel je oppikte wat we nodig hadden en je rol veranderde van dochter, naar verzorger. Een rol die je als nog geen 2-jarige helemaal niet op je hoeft te nemen, moet nemen, had moeten nemen. Waar ik me ook schuldig over heb gevoeld. Misschien soms nog steeds voel.
Zo graag had ik gewild dat jullie elkaar hadden mogen leren kennen, dat we allemaal – jij inclusief – jouw zusje’s stem hadden mogen horen, haar hadden kunnen zien lachen, ik had kunnen zien hoe de band die er al was toen Jana nog in de buik zat, alleen maar verder versterkt zou worden.
Want zo duidelijk als jij – mijn lieve Evie – in de buik reageerde op muziek en op liedjes, zo anders was Jana. Een muziekdoosje afspelen deed haar nauwelijks iets, maar ze hoefde de stem van haar grote zus maar te horen of ze begon druk te bewegen in de buik. Duidelijk werd me toen al dat de baby echt gesteld was op de stem van jou, de grote zus.
Natuurlijk is dit de geromantiseerde versie en zouden jullie (zeker op wat latere leeftijd) elkaar vast ook regelmatig dwars hebben gelegen. Maar toch.
En dan nog iets. Hoe niet vanzelfsprekend het vieren van een verjaardag is, is ons recentelijk des te meer duidelijk geworden.
Een dag vol dubbele gevoelens; blijdschap voor jou in ons leven, het feit dat je 2 jaar oud mag worden, dat je over het algemeen je vrolijke zelf bent (op wat peuter meltdowns na), je ontwikkelt, dat het goed met je gaat. Maar ons ook bewust van het feit dat hier een klein baby zusje bij het moeten zijn, fysiek in ons midden. Ons ook bewust van het feit dat zelfs het vieren van een tweede verjaardag niet vanzelfsprekend is. Of welke verjaardag dan ook.
Des te meer redenen om even goed en bewust stil te staan bij jouw dag: 13 juli. De geboorte van de allerliefste Evie. Ik ben zó trots jouw moeder te mogen zijn! Zo trots, je hebt werkelijk geen idee.
Commentaires