Brief aan mezelf als toekomstige moeder

Het is vandaag zondag 11 juli 2021. Precies 38 weken ben ik nu zwanger.

Het voelde voor mij vanaf 37 weken vooral als leven in de ‘tussentijd’, eigenlijk een beetje zoals Peter Pannekoek het beschreef in één van zijn cabaretshows. Ik heb het gevoel dat ik in de tussentijd leef, het is afwachten en onzeker, maar dat er iets groots te gebeuren staat, staat vast.

Gisteren veranderde dat een beetje. Of eigenlijk eergister. Er flitsen wel vaker (doem)gedachtes door me heen, dus of ik nou echt een voorgevoel had weet ik niet, maar toen ik eergisteren (vrijdag 9 juli) naar de verloskundige ging voor de wekelijkse controle dacht ik nog wel even: ‘het kan zijn dat ik straks naar het ziekenhuis moet en dat zou heel onhandig zijn, want Luuk is nog in Lochem aan het werk en dus weg met de auto.’

Ik fietste er heen op mijn bekende slome tempo van de laatste tijd; gelukkig was de afspraak dit keer – en voor het eerst – op één van de andere locaties van de groepspraktijk van Arnhem Noord, namelijk aan de Westerkade in de Broekstraat, wat lekker dichtbij is voor mij.

Daar zei de verloskundige precies wat ik ook al had geconstateerd: ook in mijn gezicht was nu iets te zien dat ik meer vocht vasthield. En ik was al geschrokken van hoe slecht mijn voeten die nacht bijgetrokken waren. Het vocht nam voor mijn gevoel ook al steeds meer toe en ook ’s nachts minder af dan voorheen.

De bloeddruk was nog wel redelijk oké, 140/78, maar helaas door logistieke en technische problemen was het apparaat daar niet zo goed in staat aan te geven of er wel of geen eiwitten in de urine zaten (iets met dat ik geen patiënt bij de Westerkade ben en het dus handmatig afgelezen moet worden in plaats via het nieuwe apparaat).

Dus lang verhaal kort, zaterdag 10 juli urine inleveren op de hoofdlocatie bij de Lawick van Pabststraat bij de dienstdienste verloskundige en opnieuw meten of er eiwitten in de urine zitten.

Na een onrustige nacht – elke 1.5 tot 2 uur wakker om te plassen bereid me in ieder geval alvast goed voor op de gebroken nachten straks – en het voorgevoel dat het mis zou zijn liepen Luuk en ik daar naar binnen. Ik ben dus samen met een positivo eersteklas, want Luuk had in zijn hoofd dat alles goed zou zijn, zoals hij daar eigenlijk altijd een soort rotsvast vertrouwen in heeft. We zijn de pessimist en de optimist, de links- en rechtshandige, de rationele en emotionele, blond en donker. Samen in perfecte balans.

Al snel bleek ook daar de bloeddruk iets hoger (142/90) en dat er dus duidelijk eiwitten in de urine zaten: 3+, de maximale uitslag.

Weer werd ik emotioneel, ondanks dat ik het aan zag komen is het wel even anders om doorgestuurd te worden naar het ziekenhuis met het idee dat je lichaam eigenlijk niet functioneert zoals het zou moeten en dit dus ook gevolgen kan hebben voor je baby, onze baby. In het ziekenhuis was het alweer een beetje geland en door veel mensen te appen denk ik dat dat proces versneld werd. Vooral de centering groep is fijn om te hebben, iedereen heeft zo hun eigen dingetjes en dat met elkaar delen voelt echt fijn, als een extra steun.

In het ziekenhuis lag ik aan het CTG en na labonderzoek en urine-onderzoek (hoog eiwitgehalte, ongeveer 4 keer zo hoog als de normaalwaarde) was het duidelijk dat zowel mijn nieren, lever, als de baby het gelukkig nog goed deden.

De baby groeit hartstikke goed, hoewel een groeiecho op dit termijn blijkbaar niet meer super betrouwbaar is. Schatting was toch 3772 gram nu bij bijna 38 weken, wat uit zou komen op iets meer dan 4 kg bij de volledige 40 weken.

En dat terwijl je bij pre-eclampsie juist vaak kleine kindjes ziet, omdat de toevoer naar de placenta verminderd is.

Onze kleine baby had gelukkig nog niets geleden, want ook zijn of haar hartslag was helemaal prima.

Nu is het afwachten; ik wilde zaterdag nog niet ingeleid worden. Al gaf de verloskundige daar aan dat wachten me ook niet veel winst meer zou opleveren; de baby is voldragen en groeit goed en wachten kan alleen maar betekenen dat ik zieker word en de baby dus ook zieker wordt. En ziek een bevalling ingaan is natuurlijk geen pretje.

Dus nu zit ik thuis, deze – soort van – brief te typen en 24 uurs urine te sparen. Om zeker te weten hoe de eiwitten in de urine zijn over 24 uur, in plaats van in losse porties urine.

Morgen om 09.00 uur ’s ochtends hebben we wederom controle en een gesprek met de arts om het beleid te bespreken. Maar de reden dat ik nu nog snel de brief typ aan mijn toekomstige zelf (als moeder, gek idee!) is omdat ik weet (of nou ja, denkt te weten) dat morgen waarschijnlijk de inleiding wordt.

De laatste dag zonder baby, of ja, juist met baby, maar dan nog in mijn buik. Gek idee.

Ik denk ook zelf dat het verstandig is om morgen in te leiden, ook al had ik er in eerste instantie een kleine aversie tegen. Ik wil dat de baby zelf bepaalt wanneer hij of zij wil komen. Want dat gebeurt normaal, de baby scheidt het hormoon cortisol uit en dat triggert de bevalling. “Normaal” bepaalt de baby en nu gaan we dat eigenlijk verstoren.

Maar ik voel me anderzijds ook echt een tikkende tijdbom en wachten totdat ik doodziek word is ook niet echt de slimste keuze om te maken.

Wederom een soort tussentijd nu, maar dan anders.

Wachten op maandag 12 juli, de dag van de inleiding.

Vluchtkoffer, je staat klaar.

Kleertjes, jullie zijn gestreken.

Bedjes, jullie zijn opgemaakt.

We zijn er klaar voor. Voor zover je klaar voor zoiets als een geboorte kan zijn. Een nieuw leven. Baren.

Wat ik mezelf nog mee wil geven: je kunt dit! En je lichaam heeft een hartstikke goede taak volbracht, met een baby die het heel goed doet en zich goed lijkt te voelen.

Het voelde als falen van mijn lichaam, deze zwangerschapsvergiftiging. Maar Luuk liet mij inzien dat mijn lichaam juist heel veel heeft gedaan; het is maar mooi zwanger geraakt (en nog super snel ook gezien de PCOS-situatie), heeft dit kind behouden, laten groeien en ontwikkelen en heeft maar mooi doorgewerkt tot het einde, in de zorg.

Daarnaast sleept het nu 26 kg meer mee dan zo’n 8 maanden geleden. Ik bedoel, hallo!?

Moeder zijn, ouders zijn, het gaat een hele nieuwe ervaring worden, nu nog niet te bevatten. Maar ik denk dat we het maar op ons af moeten laten komen en ons moeten laten overspoelen door alle gevoelens, emoties en levenslessen die op ons af gaan komen.