Rouw.

Rouw.

Het is rauw. Hard.

Waar is het draaiboek over rouwen? Hoe weet ik dat ik het wel goed doe?

Waarom moet je zo dwars door allerlei heftige en wisselende emoties heen en waar leidt het toe? Alles in me schreeuwt: IK WIL VLUCHTEN. IK WIL DIT NIET! WAAR IS DE UITWEG?

Dat geeft me waarschijnlijk de spanning die ik nu voel. Wetende dat je er wel doorheen móet. Er is geen quick fix, makkelijke uitweg of vluchtroute. Als je dat doet, duurt het proces alleen maar langer, want doorlopen moet toch. Waarschijnlijk je hele leven lang.

Controleverlies to the max. Het idee dat je geen invloed hebt, dat ik dus maar minimale invloed had. Toen ik net thuis kwam uit het ziekenhuis keek ik met afgrijzen naar alles wat ik voorheen zo belangrijk vond: mijn vitamines, mijn fruitschaal met biologische peren, het feit dat ik uit voorzorg helemaal geen koffie had genuttigd in plaats van de toegestane 1-2 kopjes per dag en weet ik wat nog meer allemaal.

En ik dacht ineens: het heeft dus helemaal niks uitgemaakt. De ergste uitkomst die je kan hebben, hebben we gehad. Wat heb ik verkeerd gedaan? Hoe is dit rechtvaardig, en dan met name naar onze kleine meid? Zij heeft niks verkeerd gedaan, zij is onschuldig.

Had mij direct gepakt.

Ik had altijd al de overtuiging – waar ik net een beetje van af aan het komen was door middel van (contextuele) therapie – dat ik ergens een soort van ellende verdiende. Dat het niet eerlijk was wat ik had ‘gekregen’ in het leven in vergelijking met sommige andere mensen.

Maar om daar mijn onschuldige, lieve dochter voor te straffen? En mijn man en mijn oudste dochter? Dat is zeker niet eerlijk.

Niks hieraan is eerlijk.

Het voelt als een harde waarheid: ik heb Jana in de steek gelaten. Ik heb het niet zo bedoeld – heb haar dat de afgelopen week ook vaak verteld – maar het is wel gebeurd. En ergens weet ik rationeel dat vragen stellen als ‘wat als?’ geen zin heeft, dat de tijd niet teruggedraaid kan worden en dat iedereen zegt dat het niet mijn schuld is: het voelt gewoonweg echt niet zo.

De route die ik nu bewandeld heb (dus niet bellen vanwege twijfel over verandering in bewegingen in mijn buik, de bewuste donderdagavond 6 april) heeft eigenlijk gewoon geleid tot de meest negatieve uitkomst die je kan hebben. Namelijk een overleden baby.

Dus andere scenario’s hadden zeker even erg kunnen zijn (misschien iets lastiger voor mij als ik herstellende was van een spoedkeizersnede en alsnog een overleden baby had), maar er waren dus ook kansen dat het beter was afgelopen.

En dat idee vind ik nog even moeilijk te verkroppen.

Beginnen aan een bevalling (bij een zwangerschapsduur van 40 weken) waarbij je ongeveer halverwege die bevalling erachter komt dat het hartje van je baby niet meer klopt; het is werkelijk niet te beschrijven wat voor nachtmerrie dat is. Horror.

Ik las dat bij rouwen ook gewoon schuldgevoel hoort. Vooral bij de vrouw / de moeder. Het idee dat het jouw lichaam is, dat jij degene bent die gefaald hebt in het op de wereld brengen van een levend en gezond kindje, is een hele logische. Dus voor mijzelf heb ik besloten dat het schuldgevoel er mag zijn. Ook al weet ik dat het geen zin heeft. Ook al weet ik dat ik het voor mezelf op de één of andere manier ooit opzij moet kunnen zetten, want anders verteert het je de rest van je leven.

Voor nu sta ik pas aan het hele begin van het onbekende, draaiboekloze rouwproces en laat ik het er maar zijn.

Ik heb geen idee.

Ik doe maar wat.

In het ouderschap zeg je dat eigenlijk ook: ‘iedereen doet maar wat’.

En voor rouwen geldt dat denk ik ook.